Gebroken stiltes, ontstaan door gedreven ritmes die een podium vullen vol met gepassioneerde dansers. Choreograaf Radouan Mriziga wilde één langgerekt raplied maken, in gevoel en in techniek.
Op het naakte podium staan zeven jongeren, vibrerend van passie terwijl het talent ervan afspat. En zelfs al dansen ze synchroon, een voor een springen ze uit het plaatje door hun eigen individualiteit. In elke beweging weten ze een interpretatie te leggen die hen karakteriseert en hun stempel na te laten op het moment.
De dans, de ritmes en de stiltes hebben me verrast, maar als hiphop-leek gingen de inside jokes te vaak aan mij voorbij. Zowel in de bewegingen als in de teksten kon ik vage flarden herkennen, maar ik werd niet uitgenodigd tot. Wanneer zo’n cultuur als rap en hiphop de kans krijgt om op een podium als Hetpaleis te staan, voelde het als een gemiste kans om een, voor vele mensen in het publiek eerste, ontmoeting te creëren tussen deze cultuur en dit publiek. Te vaak voelde het niet toegankelijk genoeg, alsof ze in het proces vergeten zijn af en toe uit het plaatje te stappen om het als buitenstaander te bekijken. Maar wie weet was dit een heel bewuste keuze…
In de lijn van dit gevoel, konden mijn gedachten maar niet stoppen linken pogen te leggen tussen de verschillende delen van de voorstelling, zowel choreografisch als conceptueel. De uitkomst bleek een moeilijk overzienbaar geheel. Choreografisch vond ik de keuzes namelijk te vaak te voor de hand liggend. En de kracht die in de individualiteit schuilde, overheerste schijnbaar het globale overzicht. Langs de ene kant hou ik ervan wanneer voorstellingen me aan het denken zetten, maar het inzuig-effect dat je helemaal overdonderd, miste eraan.
Op vlak van ritme en muziek is dat wel gelukt. De durf om zoveel te spelen met de stilte hield het publiek voortdurend in een spanning die werd ontladen door de ritmische groepsstukken. Ook de tekstvoordracht droeg, naar mijn mening, bij aan de kracht die steeds onder de oppervlakte lag. Die kracht en sfeer van revolutie hing in de lucht als de klimaatkreten die blijven nazinderen, maar had nog meer ontgonnen kunnen worden. De kracht van het eindbeeld heeft me wel echt geraakt: In het bladgoudkleurige licht dat de zon imiteerde stonden ze klaar, klaar voor de wereld. Door al deze kenmerken is FABULEUS wel in zijn opzet geslaagd: een podium geven aan jonge kunstenaars die overlopen van talent en potentieel.
Een voorstelling met ballen en een uitdagende blik. Ook al zijn de tableau-vivants niet meer zo vernieuwend, de ruimte tot authenticiteit is dat wel. En aan de dansers: tot over acht jaar in deSingel?