De eerste blik op het decor van "De weg naar ergens" is als kijken naar het schattigste huis van je straat. Keurig groen geschilderde ramen en bloemetjes voor de deur. Een huis van een koppel dat alles heeft: 2 kinderen, toffe vrienden, een goede job, een lieflijk huisje en "ne schonen auto".
De voorstelling neemt je mee in het leven van 2 gewone mensen, Sylvie en Rob. Gewone mensen met grote dromen... Ze lijken dan wel alles te hebben, maar toch heeft Sylvie het gevoel dat ze niet "echt leeft". En waar leven de mensen meer dan in New York? Ze maken wilde plannen voor een grote stap in hun leven, maar die is toch minder eenvoudig dan gedacht. Het achterlaten van hun vertrouwde, stereotiepe leventje gaat lang niet zo gemakkelijk, ze zijn het steeds minder met elkaar eens over alles, en dan is er ook nog de mening van anderen. Zo schoon als het verhaal begon, zo tragisch eindigt het. Of hoe dingen niet altijd zijn zoals ze lijken...
Door de grappige, overtuigde manier van spelen voelde het met momenten aan als "lachen met de miserie van een ander". De grens tussen tragisch en hilarisch was zo flinterdun dat het zelfs wat verwarrend was. De acteerprestaties verdienen zeker een bloemetje. Deze geweldige voorstelling was locatietheater op z'n best!