Glory Box vertelt het verhaal van een conciërge die instaat voor het beheer van een gebouw. Het hoofdpersonnage struint door het gebouw heen om er alles af te sluiten en voelt zich eenzaam. Ze vertelt over het weinige sociale contact dat ze met de bezoekers in het gebouw heeft, over gekke gedachtenspinsels in haar hoofd en over de procedures en regeltjes die ze naleeft tijdens het uitvoeren van haar job. De dialogen die het personnage met zichzelf heeft, zijn herkenbaar voor iedere piekeraar en leveren een kritiek op de haastige samenleving waarin we leven. Hebben we nog wel oog voor elkaar?
Het decor van de voorstelling is sober met enkele grote gordijnen die ophangen. De lichten die de gordijnen verlichten zorgen ervoor dat ze een mooie paarse schijn krijgen. Het decor wordt meermaals gebruikt tijdens de monoloog wat maakt dat het stuk actief en dynamisch wordt. Tekst en spel krijgen bijklank van enkele mooie muziekstukken die een melancholishe sfeer geven en een moment van rust inbouwen tijdens het stuk.
Mira Bryssinck speelt het personnage met een energie waardoor sommige situaties, herkenbaar en toch ook absurd, grappig worden. Een mens alleen slaat aan het piekeren en bedenkt de gekste dingen. De typische pieker-onderwerpen zoals ‘leven en dood’, ‘liefde’ en ‘existentie’ passeren de revue. Haar frustratie voor haastige mensen die haar niet zien staan en de manier waarop ze toch probeert hun aandacht te trekken maken het stuk, dat met eenzaamheid een somber thema aanspreekt, toch een beetje komisch. Bryssinck geeft het personnage een krachtige stem en weet ook waar nodig een zekere breekbaarheid te bewaren. Haar spel is energiek en als toeschouwer word je aan het begin van het stuk opgezogen en pas op het einde weer losgelaten.
Glory Box is een voorstelling om een beetje bij te lachen, een beetje over na te denken en om een beetje bij te beseffen dat iedereen zich wel eens alleen voelt.