Voor wie nog nooit van Henry Darger gehoord heeft en zich niet echt voorbereid heeft op het stuk, is het in het begin even zoeken hoe de verhaallijnen met elkaar verweven zijn. Peter De Graef en Lynn Van Royen spelen een hoop personages door elkaar en de setting wisselt voortdurend. Toch is het al vrij snel duidelijk hoe het stuk is opgebouwd en lopen de verschillende onderdelen van de voorstelling naadloos in elkaar over. We volgen Henry Darger zelf, de verschillende tehuizen waar hij werd opgevangen, de weinige sociale contacten die hij onderhield tot het koppel dat hem een appartement verhuurt waar zijn uiteindelijke oeuvre na zijn dood wordt teruggevonden. Deze vele invalshoeken maken dat het stuk altijd in beweging is en erg boeiend blijft. De dialogen snijden interessante discussies aan zoals de vraag over wat we nu precies als kunst beschouwen. De argumentatie is zo goed opgebouwd dat het moeilijk wordt een kant te kiezen. Hoedje af voor de acteurs die zich inleven in meerdere rollen en binnen een paar seconden moeiteloos kunnen switchen van karakter. Ook de interactie tussen De Graef en Van Royen is een match made in heaven, ze spelen het stuk samen alsof ze nooit anders hebben gedaan.
Het decor is simpel maar toch veelzijdig. Een witte projectiemuur brengt het stuk wat meer tot leven doordat er onder andere originele foto’s van Henry Darger op worden geprojecteerd. Het decor is niet alleen statisch maar maakt ook echt onderdeel uit van de verhaallijn. Enkele vestimentaire details maken duidelijk welke personages we volgen zonder dat er grote kostuumwissels aan te pas komen. Deze subtiliteit geeft de hele voorstelling iets natuurlijks, iets ongedwongen.
Wie nog nooit van Henry Darger gehoord heeft, krijgt op het einde van de voorstelling het gevoel heel goed te weten wie hij precies was. Een ietwat timide, simpele man die zich niet volop smijt in de samenleving maar liever toekijkt van aan de kant. Iemand die niet altijd geluk heeft gehad, niet al te veel heeft meegekregen en zo toevlucht zocht in zijn fantasie. Hoewel hij sociaal niet altijd even soepel en spontaan overkomt, blijft hij toch op zoek gaan naar menselijk contact en warmte. Het stuk toont de ruwe mechanismen van samenleven en hoe we daarbij al wel eens mensen durven vergeten. Hoewel het leven van Henry Darger vaak eenzaam en somber was, krijgt het publiek ook iets hoopvol en troostend mee zodat het trieste verhaal niet als een blok op de maag blijft liggen. Ondanks het feit dat hij steeds onopgemerkt blijft, werkt Henry Darger heel zijn leven toegewijd verder aan zijn eigen creaties. Postuum krijgt hij daarvoor toch de appreciatie die hij verdient en daar is deze voorstelling een mooi voorbeeld van.