Op humoristische wijze brengt John en Jane je terug naar de tijd waarin je gecontroleerd wordt door uw hoofd, hormonen en de raarste gedachten. Alsof je op een nieuwe planeet bent beland en alles is veranderd. Al te herkenbaar, zelfs al ben je geen puber meer.
De voorstelling speelt zich letterlijk af in het ontploft puberbrein van Jane: overal liggen papieren vol gedachten, mapjes, en er is een robot die het lichaam van Jane lijkt te controleren. Zweten, huilen, lachen, angst, zweten, zweten, en nog meer zweten! John lijkt even verdwaald als Jane. Het enige wat ze kunnen doen, is samen uitzoeken hoe ze uit deze situatie kunnen ontsnappen.
Wat deze voorstelling zo goed maakt, ligt hem naast de herkenbaarheid ook in het outsiders perspectief. Waar jongeren zich voornamelijk kunnen identificeren met Jane, kunnen (jong)volwassenen zich vinden in John. Ondanks dat hij niets kan aanvangen in de chaos, lijkt het alsof John zelf wel al stabiel is.
Of althans zo stabiel als je kan verwachten. Natuurlijk zijn er nog angsten, onzekerheden en dromen. Maar hij weet als outsider wel wat Jane nodig heeft, al had het beter gegaan met een gebruiksaanwijzing.
In het stuk kijk je mee als outsider naar wat er is geweest, hoe het nu is, en hoe het leven kan worden. Daarbij toont het stuk dat we soms een outsider nodig hebben om ons op weg te helpen, wanneer we zelf de weg niet meer zien. Iemand die ons kan ondersteunen in tijden van oncontroleerbare lichamen en chaotische hoofden. Iemand die het leven mooier maakt. Dat is de kracht van John en Jane