Recensies
Tijdens het afgelopen jaar hebben we veel moeten missen: uitgaan, theater, zelf autonoom keuzes kunnen maken, en deel uitmaken van een samenleving. Collectief Eland heeft dit gemis meegenomen, in een interactief muziektheaterstuk om die honger te stillen.
Misschien is deze voorstelling gemaakt voor volwassenen om ze een glimps te geven van de jongerencultuur. Maar misschien is Misschien, een speelveld van jonge makers die jongerenthemas mixen naar een geweldig hilarische mixtape voor iedereen te zien (vanaf 14 jaar dan toch).
Deze voorstelling was kort en krachtig, zó krachtig dat er een kans bestaat dat je letterlijk wordt opgeslorpt in tubes en zelf ontploft door knallende elektriciteitskasten.
Op humoristische wijze brengt John en Jane je terug naar de tijd waarin je gecontroleerd wordt door uw hoofd, hormonen en de raarste gedachten. Alsof je op een nieuwe planeet bent beland en alles is veranderd. Al te herkenbaar, zelfs al ben je geen puber meer.
Een avond als een warm dekentje op een donkere regendag, zo voelde de wandelboekvoorstelling van Puzzel Mij. Het concept – geschreven, gelezen, gespeeld en verbeeld door Collectief Ablatief – paste als gegoten op de prachtige locatie, de Livinglei in Leuven.
Het verhaal begint op de begrafenis van Nestor, de trouwe vriend en vaderfiguur van Dinsdag, die ons vertelt over zijn veelbewogen leven als “bevrijdingskind”. Alles speelt zich af in de kerk waar hij als vondeling gelegd werd en opgroeide.
Voor wie nog nooit van Henry Darger gehoord heeft en zich niet echt voorbereid heeft op het stuk, is het in het begin even zoeken hoe de verhaallijnen met elkaar verweven zijn. Peter De Graef en Lynn Van Royen spelen een hoop personages door elkaar en de setting wisselt voortdurend.
Glory Box vertelt het verhaal van een conciërge die instaat voor het beheer van een gebouw. Het hoofdpersonnage struint door het gebouw heen om er alles af te sluiten en voelt zich eenzaam.
De eerste blik op het decor van "De weg naar ergens" is als kijken naar het schattigste huis van je straat. Keurig groen geschilderde ramen en bloemetjes voor de deur. Een huis van een koppel dat alles heeft: 2 kinderen, toffe vrienden, een goede job, een lieflijk huisje en "ne schonen auto".
Maarten Westra Hoekzema – ja, dat is zijn echte naam – neemt je mee op wandel doorheen zijn rommelige levensloop. Hand in hand ontdekken we welke paden hij bewandeld heeft, welke watertjes hij doorzwom.
KRAAKRELAAS Vrijdag 31 mei 2019 ‘Ja, maar eerst een diploma’ met Adriaan Van den Hoof en Tom Peeters
Gebroken stiltes, ontstaan door gedreven ritmes die een podium vullen vol met gepassioneerde dansers. Choreograaf Radouan Mriziga wilde één langgerekt raplied maken, in gevoel en in techniek.
Een Koreaan in militair pak die karaoke zingt, een verzorgster die een Chinese kat wordt, acht bejaarden die vegend binnenschuifelen, een sexy zangeres die krimpt tot een oud besje, vlees in de soepkom dat tot leven komt en een zoon die de vader blijkt te zijn.
Vijf dansers, een cellist die de zes cellosuiten van Bach speelt en een kaal podium zijn de componenten waarmee Anne-Teresa De Keersmaeker een boek literatuur op scène zet.
Op een zaterdagavond gingen we met enkele krakers in Leuven kijken naar Gesprek met de regen.
Op dinsdagavond werd ik ontmaagd in het cultuurcentrum van Berchem.
Geen zorgen, in dit blogbericht ga ik het niet over mijn seksleven hebben. Wel over hoe dit mijn eerste voorstelling ooit was van Ann Van den Broek.
Voor velen hoeft Glints geen introductie meer, voor mij was dit toch nog welkom -omdat ik door onduidelijke redenen de opkomende Glints-trein gemist had. Blij te kunnen zeggen dat ik nu wel meerijd.
Van begin tot einde een voorstelling die durft, yes. Een prachtige zaal goed gevuld met mooie, jonge mensen. Zo zien wij het graag. In Virginity krijgen belangrijke vragen een helder antwoord, dat je sommige dingen gewoon voelt en dat die er dan ook mogen zijn.
